Alles over de Indy 500 van 2024
Van de Indy 500 heeft vrijwel iedereen wel eens van gehoord: het is één van de belangrijkste races in de wereld! Wat is de race precies, wat maakt het zo speciaal, wie nemen er aan deel en hoe gevaarlijk is het? In de OpenWheelWorld info-hub voor de Indy 500 vind je alles dat je over de Indy 500 wilt weten!
Wat wil je weten over de Indy 500?
Wat is de Indy 500?
De Indianapolis 500 – afgekort tot de Indy 500 – is één van de legendarische races in de autosportwereld en de belangrijkste race op de IndyCar Series kalender. De race wordt elk jaar op de laatste zondag van mei verreden op de Indianapolis Motor Speedway, nabij de Amerikaanse stad Indianapolis.De race wordt over 500 Engelse mijlen (805 kilometer) verreden, wat dus neerkomt op 200 ronden op op de 2,5 mijl (4 km) oval. De race is traditioneel een slijtageslag: met een racetijd van drie uur, motoren die veelal vol gas geven en de muur die direct naast de baan staat kent deze vaak veel uitvallers. Coureurs moeten ook zeer fit zijn om de hoge G-krachten op te vangen en over zo’n lange periode geconcentreerd te blijven.
De Indy 500 is het grootste eendaagse sportevenement in de wereld: de Indianapolis Motor Speedway beschikt over ruim 250.000 tribuneplaatsen en in recente jaren bezochten rond de 325.000 bezoekers ‘Race Day’.
De Indy 500 is naast de 24 uur van Le Mans en de Grand Prix van Monaco één van de drie legendarische races in de wereld. Deze drie races samen worden vaak ook de ‘Triple Crown of Motorsports’ genoemd. Graham Hill is de enige rijder die alle races in de ‘Triple Crown’ heeft gewonnen: Monaco in 1964, 1965, 1968 en 1969, de Indy 500 in 1966 en de 24 uur van Le Mans in 1972.
De Indy 500 was in het verleden ook onderdeel van de ‘Indy Car Triple Crown’, drie 500-mijlsraces die op de Indy Car kalender stonden. Van 1971 bestond deze uit de Indianapolis Motor Speedway, de Pocono Raceway en de Ontario Motor Speedway, van 1981 tot 1989 nam de Michigan International Raceway de plaats van Ontario over. Van 2013 tot 2015 keerde de ‘Triple Crown’ weer terug met naast Indianapolis en Pocono ook de Auto Club Speedway in Fontana, Californië.
Wat maakt de Indy 500 zo speciaal?
Bij de Indy 500 is alles anders. Door de naam en faam van de race, zetten teams vaak extra wagens in, waarmee het veld groeit tot maximaal 33 wagens. Aan de trainingen mogen meer wagens deelnemen, maar slechts 33 wagens kunnen deelnemen aan de race. Dit zorgt vaak tot drama op 'Bump Day', de dag dat bepaald wordt wie zich wel en wie zich niet voor de race kwalificeert.
Waar andere IndyCar races 2- of 3-daagse evenementen zijn, duurt de Indy 500 maar liefst twee weken. De eerste week staat in het teken van de vrije trainingen (vier dagen met minimaal zes uur trainingstijd) en het kwalificatieweekend. Aan het eind van dat weekend is bekend welke 33 wagens zich voor de race hebben gekwalificeerd en wie de prestigieuze pole position pakt.
De tweede week staat in teken van de race, met op maandag en vrijdag nog laatste trainingen. Tijdens dinsdag, woensdag en donderdag gaan de gekwalificeerde coureurs op mediatour in Amerika, Canada en Mexico, waarna op zaterdag de traditionele rijdersparade door het centrum van Indianapolis trekt. Op de zondag – Race Day – wordt uiteindelijk dan de race verreden.
De Indy 500 heeft een rijke historie. De eerste editie van de race werd al in 1911 verreden en werd gewonnen door Ray Harroun. De honderdste editie van de Indy 500 werd in 2016 verreden en inmiddels staat in 2024 al de 107e editie op het programma.
Over de jaren heen heeft de race veel tradities opgebouwd, van de ceremonies voorafgaand aan de race tot het drinken van melk door de winnaar. Alle winnaars van de race zijn met een model van hun gezicht voor vereeuwigd op de winnaarsbokaal, de in 1936 geïntroduceerd Borg-Warner Trophy.
De optelsom van al deze unieke factoren maken de Indy 500 één van de meest prestigieuze races ter wereld om te winnen en een parel op de wereldwijze autosportkalender.
Lees meer over de Indy 500 historie
Waar andere IndyCar races 2- of 3-daagse evenementen zijn, duurt de Indy 500 maar liefst twee weken. De eerste week staat in het teken van de vrije trainingen (vier dagen met minimaal zes uur trainingstijd) en het kwalificatieweekend. Aan het eind van dat weekend is bekend welke 33 wagens zich voor de race hebben gekwalificeerd en wie de prestigieuze pole position pakt.De tweede week staat in teken van de race, met op maandag en vrijdag nog laatste trainingen. Tijdens dinsdag, woensdag en donderdag gaan de gekwalificeerde coureurs op mediatour in Amerika, Canada en Mexico, waarna op zaterdag de traditionele rijdersparade door het centrum van Indianapolis trekt. Op de zondag – Race Day – wordt uiteindelijk dan de race verreden.
De Indy 500 heeft een rijke historie. De eerste editie van de race werd al in 1911 verreden en werd gewonnen door Ray Harroun. De honderdste editie van de Indy 500 werd in 2016 verreden en inmiddels staat in 2024 al de 107e editie op het programma.
Over de jaren heen heeft de race veel tradities opgebouwd, van de ceremonies voorafgaand aan de race tot het drinken van melk door de winnaar. Alle winnaars van de race zijn met een model van hun gezicht voor vereeuwigd op de winnaarsbokaal, de in 1936 geïntroduceerd Borg-Warner Trophy.
De optelsom van al deze unieke factoren maken de Indy 500 één van de meest prestigieuze races ter wereld om te winnen en een parel op de wereldwijze autosportkalender.
Lees meer over de Indy 500 historie
Wanneer is de Indy 500 in 2024?
De Indy 500 wordt elk jaar op de laatste zondag van de maand mei verreden, voorafgaand aan de Amerikaanse 'Memorial Day' (op de maandag na de race).
De 2024 editie van de Indy 500 wordt op zondag 26 mei verreden, met de groene vlag die om 18:45 uur zal worden gezwaaid.
Bekijk het volledige Indy 500 tijdschema tijdens de meimaand
De 2024 editie van de Indy 500 wordt op zondag 26 mei verreden, met de groene vlag die om 18:45 uur zal worden gezwaaid.
Bekijk het volledige Indy 500 tijdschema tijdens de meimaand
Wie zijn de meest succesvolle coureurs uit de Indy 500 geschiedenis?
In de eerste 106 edities van de Indy 500, hebben 74 verschillende coureurs de race gewonnen. Vier coureurs steken echter met kop en schouders boven de rest uit met vier overwinningen:
Bekijk alle eerdere winnaars van de Indy 500
- AJ Foyt (1961, 1964, 1967 en 1977)
- Rick Mears (1979, 1984, 1988 en 1991)
- Al Unser (1970, 1971, 1978 en 1987)
- Helio Castroneves (2001, 2002, 2009 en 2021)
Bekijk alle eerdere winnaars van de Indy 500
Wie nemen er deel aan de Indy 500?
Elk jaar nemen er 33 coureurs deel aan de Indy 500. Het veld bestaat voor het grootste deel uit de vaste rijders van de overige IndyCar races – in 2024 27 wagens, plus een aantal extra wagens. Deze extra wagens worden vooral door fulltime teams ingezet, maar er zijn ook teams die alleen de Indy 500 rijden.Voor de 2024 editie van de Indy 500 zijn er 34 wagens ingeschreven, wat betekent dat er tijdens de kwalificaties dus één wagen af moet vallen. Mogelijk groeit dit aantal nog naar 35 inschrijvingen, Abel Motorsports werkt nog aan een last-minute aanmelding voor de race.
Bekijk de huidige deelnemerslijst voor de 2024 Indy 500
Welke snelheden worden bereikt?
Het gaat snel in de Indy 500, erg snel! Het absolute ronderecord op het 2,5 mijl lange circuit werd in 1996 tijdens de vrije trainingen door Arie Luyendyk gereden met een gemiddelde snelheid van 239,260 mph (285,052 km/h)!
Bij het rijden van de absoluut snelste ronde maakte Luyendyk gebruik van een slipstream. Dat jaar reed Luyendyk echter ook de snelste kwalificatieronde (dus zonder slipstream), met een gemiddelde snelheid van 237,498 mph (382,216 km/h). De snelste raceronde werd eveneens in 1996 gereden, maar dan door Eddie Cheever: 236,103 mph (379,971 km/h).
De bovenstaande snelheden zijn gemiddelde snelheden over één ronde. De echte topsnelheid ligt natuurlijk nog hoger. Mede dankzij een stevige wind in de rug reed Conor Daly in 2022 op een meetpunt 243,724 mph (392,240 km/h), de hoogste snelheid die ooit is geregistreerd op de Indianapolis Motor Speedway!
Bij het rijden van de absoluut snelste ronde maakte Luyendyk gebruik van een slipstream. Dat jaar reed Luyendyk echter ook de snelste kwalificatieronde (dus zonder slipstream), met een gemiddelde snelheid van 237,498 mph (382,216 km/h). De snelste raceronde werd eveneens in 1996 gereden, maar dan door Eddie Cheever: 236,103 mph (379,971 km/h).
De bovenstaande snelheden zijn gemiddelde snelheden over één ronde. De echte topsnelheid ligt natuurlijk nog hoger. Mede dankzij een stevige wind in de rug reed Conor Daly in 2022 op een meetpunt 243,724 mph (392,240 km/h), de hoogste snelheid die ooit is geregistreerd op de Indianapolis Motor Speedway!
Hoe gevaarlijk is de Indy 500?
Veel coureurs buiten de IndyCar Series willen de Indy 500 voor geen goud rijden, vanwege het gevaar. Hoe gevaarlijk is de Indy 500 dus?
Met snelheden die richting de 380 km/h stijgen en een muur die elke bocht erg dichtbij staat weet je als coureur één ding zeker: de risico’s zijn groter dan op een traditioneel circuit met ruime uitloopstroken.
Als we kijken dodelijke ongelukken, dateert het laatste dodelijke ongeluk met een IndyCar op de Indianapolis Motor Speedway uit 2003. Tijdens een bandentest in oktober crashte Tony Renna zwaar op en overleefde dit niet. Het laatste fatale ongeluk tijdens de traditionele meimaand van de Indy 500 was in 1996, toen Scott Brayton spinde en bij de impact met zijn helm de muur raakte.
De afgelopen 20 jaar is de veiligheid sterk verbeterd:
Het voordeel van de muur die direct aan het asfalt staat is dat deze bij een ongeluk de crashende wagen niet binnen korte tijd sterk vertraagd. Doordat er langs de muur gegleden kan worden, valt de impact – ondanks dat het met bizar hoge snelheden gebeurd – vaak wel mee.
Er zijn echter uitzonderingen, waarbij serieuze verwondingen toch voor kunnen komen. Zo brak er in 2015 een onderdeel bij de ophanging van James Hinchcliffe, waardoor hij met een zeer ongunstige hoek de muur raakte en een deel van de voorwielophanging zich door de monocoque en vervolgens de benen van de Canadees heen boorde. Hinchcliffe overleefde het incident wel, maar moest lang revalideren.
Twee jaar later spinde Sebastien Bourdais eveneens in een ongunstige hoek de muur in, waarbij hij verwondingen aan zijn bekken opliep. Ook de Fransman enkele maanden niet meer in actie kunnen komen door een langdurige revalidatie.
De Indy 500 neemt dus zeker extra risico’s met zich mee in vergelijking met races op bijvoorbeeld permanente- of stratencircuits. Door de uitvoerige veiligheidsmaatregelen zijn deze risico’s echter steeds verder verkleind.
Met snelheden die richting de 380 km/h stijgen en een muur die elke bocht erg dichtbij staat weet je als coureur één ding zeker: de risico’s zijn groter dan op een traditioneel circuit met ruime uitloopstroken.Als we kijken dodelijke ongelukken, dateert het laatste dodelijke ongeluk met een IndyCar op de Indianapolis Motor Speedway uit 2003. Tijdens een bandentest in oktober crashte Tony Renna zwaar op en overleefde dit niet. Het laatste fatale ongeluk tijdens de traditionele meimaand van de Indy 500 was in 1996, toen Scott Brayton spinde en bij de impact met zijn helm de muur raakte.
De afgelopen 20 jaar is de veiligheid sterk verbeterd:
- De SAFER-muur is de standaard geworden, waardoor de impact deels door de muur wordt geabsorbeerd.
- Wielen zitten met kabels aan de wagen, waardoor deze lastiger loskomen bij een crash.
- Wagens zijn versterkt om grotere krachten op te vangen.
- Er zijn wijzigingen aan de onderzijde van de bolide gemaakt om te voorkomen dat de wgen opstijgt.
- Het aeroscreen is geïntroduceerd om te voorkomen dat er onderdelen de helm van de coureur raken.
Het voordeel van de muur die direct aan het asfalt staat is dat deze bij een ongeluk de crashende wagen niet binnen korte tijd sterk vertraagd. Doordat er langs de muur gegleden kan worden, valt de impact – ondanks dat het met bizar hoge snelheden gebeurd – vaak wel mee.
Er zijn echter uitzonderingen, waarbij serieuze verwondingen toch voor kunnen komen. Zo brak er in 2015 een onderdeel bij de ophanging van James Hinchcliffe, waardoor hij met een zeer ongunstige hoek de muur raakte en een deel van de voorwielophanging zich door de monocoque en vervolgens de benen van de Canadees heen boorde. Hinchcliffe overleefde het incident wel, maar moest lang revalideren.
Twee jaar later spinde Sebastien Bourdais eveneens in een ongunstige hoek de muur in, waarbij hij verwondingen aan zijn bekken opliep. Ook de Fransman enkele maanden niet meer in actie kunnen komen door een langdurige revalidatie.
De Indy 500 neemt dus zeker extra risico’s met zich mee in vergelijking met races op bijvoorbeeld permanente- of stratencircuits. Door de uitvoerige veiligheidsmaatregelen zijn deze risico’s echter steeds verder verkleind.